Ers dechrau’r 1990au, mae ffilmiau a ffotograffau Eija-Liisa Ahtila wedi adrodd straeon am berthnasoedd pobl ac mae’n delio â’r emosiynau elfennol sydd wrth wraidd y perthnasoedd hyn: sef cariad, dicter, cenfigen, rhywioldeb a bregusrwydd. Mae ei gosodweithiau sinematig yn archwilio’r strwythurau sy’n berthnasol i adrodd straeon naratif, tra mae ei gweithiau diweddaraf wedi esblygu y tu hwnt i’r personol i ddelio â chwestiynau artistig dyfnach a mwy sylfaenol lle mae’n archwilio’r prosesau sydd ynghlwm wrth ddirnadaeth a phriodoli ystyr, ar brydiau yng ngoleuni themâu dirfodol a diwylliannol mwy, fel gwladychiaeth a ffydd.

Mae Ahtila yn disgrifio’i ffilmiau fel dramâu dynol. Gan weithio gydag actorion, mae ei naratifau ffuglennol yn deillio o gyfweliadau a gwaith ymchwil helaeth, yn ogystal ag o’i harsylwadau a’i hatgofion ei hun. Trwy ddangos ei gweithiau ar lawer o sgriniau neu o fewn gosodweithiau cymhleth, gall ei straeon ddatblygu ar yr un pryd mewn amser a lle, gan greu profiad amlhaenog sy’n cynnwys y gwylwyr yn gorfforol.